Sarmaşık değilim ki kök salıp bir avuç toprağa tutunayım hayata.
Artık çocuk değilim ki yapışıp annemin eteklerine, hissedeyim kendimi güvende.
Taş değilim ki dayanayım acılara.Su değilim ki akıp gideyim yolumu bulup her şeyden uzağa...
Ateş değilim ki canımı yakanların canını yakayım.
En acizi en kötüsüyüm şu yer yüzünde.
İnsanım ben insan işte...
Tutunamıyorum sarmaşık gibi hayata.
Kayıp gidiyor tutunduğum her ne varsa.
Ne de güvende hissediyorum kendimi şu beş para etmez dünyada.
Büyüdüm artık dertlerimi annemden bile gizliyorum sırf üzülmesin diye...
Çocuk değilim artık her şeyi anlıyorum.
Her şeyi anlıyor olmanın acısını saç telimden tutunda tırnaklarıma kadar yaşıyorum...
Solumda bir kalp taşıyorum ete bürünmüş bir kemikle insan yanlarımın acısını çekiyorum...
Ve taş kadar gücüm yok artık hiç bir acıya dayanamıyorum.
Su olsam kendime olmaz faydam. Yine gider bir yananı söndürürüm.
Değil ateş olup kimseyi yakmak. Ben şu hayatta hep kendimi yaktım. Kimse yanmasın diye ...
İçimi yaktılar yine de yakamadım içini kimsenin acısını bildiğimden el vermedi yüreğim ...
Çünkü kahretsin ki insanım ben,
Ne olursa olsun yine de kötü olmayı beceremeyen ...!
