Tarifsiz kederler vardır, sol yanınızdaki cevahiri ağrıtan, sıkıştıran, işte o duygular...
İnsanı olgunlaştıran yaşı değil, yaşadıklarıdır.
İnsanların yaşlandıkça daha olgun, daha sabırlı ve anlayışlı olduğu söylenir. Galiba ben tam tersinden başladım, yaş aldıkça daha sabırsız, daha kızgın ve daha az affedici oldum. bu belki olması gereken şeylerin gerçek hayatta umduğum kadar karşılığını gör(e)mediğimden, belki de hayatın hızından yorulmaya başladığımdan...
Artık insanlar yaptıkları hataları anlasınlar diye beklemiyorum. kimse için harcanacak vaktim olduğunu da düşünmüyorum. çocukken bitmeyecekmiş gibi ve çok uzun zaman sonra yaşayacakmış gibi görünen hayatımın şimdi bana rağmen ellerimden kayıp gittiğini biliyorum. kimse için ne zamanım var, ne de beklentim var.
İnsanları olduğu gibi kabul etmesem de mecburiyetten kabulleniyor -mış gibi yaparak uzak duruyorum. Bana uyuyorsa hayatıma kabul ediyorum, uymuyorsa hayatımdan çıkarıp atıyorum. Eskiden insanları severdim (sanırım) insanlarında beni sevmesini isterdim. bunu önemseyip bunun için çabalayan ben artık eskisi kadar umursamıyorum. Beni mutsuz ve huzursuz eden insanlardan uzak duruyorum. İnsanların illa beni sevmelerini de beklemiyorum.
Çünküüüü....sevginin tek başına bir işe yaramadığını başka bir dolu özelliğin yanında kısaca saygı, sadakat ve vicdanın daha önemli olduğunu biliyorum.
