ALIP BAŞIMI GİDESİM VAR.

Çok yoruldum! Üstelik çok da sıkıldım! Alıp başımı gitmek istiyorum. Kimseye haber vermeden, bir gün ansızın, sırtımda çantam yanımda kedim yola düşmek istiyorum.

Herkesin derdi kendine büyük, benim ki bana da XXXL geliyor. Altında ezildiğim yeterince ağırlıklarım yokmuş gibi, laf dinle, laf anlat, anlattığın karşındakine geçmesin, önümde dağ gibi duran hayat aşılmayı beklesin.

Beladan uzak durmak mümkün değil mi ne... Ben ne kadar kendi halimde köşende dursam da, gelip beni buluyorlar. Kimsenin işi gücü yok mu? Dertsizlikten gün ziyanlığı!

Eskiden kalabalık hayaller kurardım. Kırıldıkça, artık hayallerimi de teke indiriyorum…

Yalnızlığın ne derece boğucu, yoran, karanlık bir çukur olduğunu yaşamadan kimse bilemez. Her zorluğu tek başına atlatmak zorunda kalmak, her olayda tek başına ayakta durmak kolay mı?Yalnızlık bazen içime öylesine işlemiş ki, hayal kurarken bile tek kişilik olduğunu fark ediyorum. Sonunda kabullendim. Benim hayatım bu. Böyle yaşamaya alıştım. Hayatımda ve yüreğimde dengede tutmaya uğraştığım bir terazim var. Sonra an geliyor ve fark ediyorum ki hayatımda ve yüreğimde bir dengesizlik var. o kefelerin ne kadar zorlukla dengesini koruduğumu bil(e)meyenler, birileri kefelerimin üstüne ağırlık koyuyor kaldırsam da, kaldıramasam da, ona da ses çıkar(a)mıyorum.Oysa ben zaten zor dengedeyim ! Üstüme konulanları kefeme dahil edip, daha da büyüyor gönlümün ağırlığı

Artık sevmediklerimden bana ne! Kim ne demiş, kim ne yapmış, hiç beni ilgilendirmiyor.! Ne kadar mücadele edersem edeyim, bir taraf hep eksik kalıyor.

Alıp başımı gitmek istiyorum buralardan. Kimsenin beni bulamayacağı bir yere, sırtımda çantam yanımda kedim yürüyüp gitmek istiyorum.