BİRAZ HUZUR

Hayatımın en büyük eksiğinin huzur olduğunu düşünüyorum. Yaşadığım yerden artık o kadar sıkıldım ki kaçıp gidesim geliyor. Bazen tek başıma bilmediğim bir yola girip bir daha hiç dönmemek istiyorum. Bazı şeyleri tek başıma yapmak isterken başkalarının benim yerine karar vermesi canımı çok sıkıyor. Sanki büyük bir kaosun içerisindeymişim gibi hissediyorum. Bu yüzden son zamanlarda aradığım tek şey huzur. Yanımda sevdiğim insan ollsun, kedilerim olsun, bahçeli bir evim olsun, küçük bir köyüğm olsun özgürce yaşayayım ve başka kimseler bize bulaşmasa karışmasa mutlu bir şekilde yaşasak. Çünkü istediğim hayat tam olarak bu. Ve huzur bunda saklı

TIPKI BEN :)

Bazı insanlar sevdikleri şeylere çok zor veda ederler. Böyle evlerde, kimsenin kullanmadığı çay takımları, eski mobilyalar, balkona atılmış eşyalar, uzun süredir binilmeyen bir bisiklet ve diğer birçok gereksiz eşyayı görmeniz mümkündür.

Bu tip insanlar evde en ufak bir tamirat dahi yapmadan yıllarca yaşayabilir ve eski eşyaları atmak yerine bulduğu kutuların içine doldurabilir. Bu insanlar genellikle yaşadıkları yere geçici gözüyle bakarlar: farklı bir şehre taşınmayı, yurt dışında yaşamayı, bir ev satın almayı veya bir şekilde hayatlarını kökten değiştirmeyi düşünürler sürekli.

Ancak bazen bu geçici evlerde on yıllarca yaşamak durumunda kalabilirler. Psikolojik açıdan bakarsak bu insanlar gelecekte yaşamaya ve onu pembe gözlüklerle görmeye eğilimlidirler. Şimdiki zamana tolere edebilecekleri veya katlanabilecekleri geçici bir rahatsızlık gözüyle bakarlar. Öte yandan herhangi bir gelecek planları da yoktur. Bu insanlar bu şekilde yaşamaya alışmışlardır ve sürekli içinde bulundukları bu durumu değiştirecek büyük bir gücün yardımından medet umarlar.

Bir yerde dağınık insanları tanımlayan bir yazıdan aldım yukarıdaki metni tıpkı ben gibi :)