Tıpkı ağaçlar gibiyim, kuzu.
Kök salmışım sanki, hiçbir yere gidemem.
Ama bu toprak...
Benim değil.
Rüzgârı başka konuşuyor, yağmuru bile yabancı.
Bir ağacım evet,
ama buraya ait değilim.
Yeşersem bile eksik,
Çiçek açsam bile suskun...
Sanki birinin unuttuğu,
yanlış yere dikilmiş bir fidandım ben.
Ve şimdi büyüdükçe daha çok anlıyorum:
Ne kadar kalırsam kalayım,
hiçbir mevsim beni buraya ait kılmayacak.
Tıpkı ağaçlar gibiyim, kuzu.
Kök salmışım sanki, hiçbir yere gidemem.
Ama bu toprak...
Benim değil.
Rüzgâr beni okşamıyor,
dallarımı eğip büküyor yalnızca.
Güneş ısıtmıyor içimi,
gölgem bile soğuk düşüyor yere.
Beni buraya diken el kimdi, hatırlamıyorum.
Belki de kendi kendime yürüdüm bu yanlış coğrafyaya.
Belki de sadece bir yer tutayım diye bırakıldım buraya —
bilmeden,
istenmeden...
Kuşlar bile konmuyor artık dallarıma.
Bilirsin ya kuzu, kuşlar içini hisseder ağacın.
Ve ben onlara sessiz bir ağıt gibi geliyorum artık.
Ama hâlâ ayaktayım.
Rüzgâra karşı, toprağa rağmen.
Çünkü içimde bir umut var,
belki bir gün biri gelir —
köklerime su değil,
yüreğime toprak olur.
